Rozdział 1: Wyruszamy
Prom „Aurora” stał na platformie startowej, otulony mgłą porannego świtu. Lena Nowak, kapitan misji, ostatni raz spojrzała na rodzinę przez szybę terminala. Córka, Zosia, machała jej drobną dłonią, a w oczach miała łzy. Lena uśmiechnęła się, starając się dodać jej otuchy, choć serce ściskał jej żal. Wiedziała, że ta podróż to bilet w jedną stronę.
Gdy drzwi promu zamknęły się z sykiem, Lena poczuła ciężar odpowiedzialności. Załoga była niewielka, ale wybrana spośród najlepszych. Rajiv, inżynier, miał talent do naprawiania wszystkiego, co tylko mogło się zepsuć. Mei, biolog, fascynowała się życiem w każdej postaci. Tom, astrofizyk, był marzycielem, który potrafił godzinami wpatrywać się w gwiazdy. Sara, lekarz, dbała o zdrowie wszystkich, nawet gdy sama była zmęczona.
Podczas startu Lena poczuła znajome przeciążenie, a potem — nagłą lekkość, gdy „Aurora” opuściła atmosferę. Przez iluminator widziała, jak Ziemia staje się maleńką kulką, a potem znika w czerni kosmosu. W kabinie rozbrzmiewała cisza, przerywana jedynie szumem systemów podtrzymywania życia.
Każdego wieczoru Lena pisała listy do Zosi, opowiadając jej o codzienności na statku, o marzeniach i obawach. Miała nadzieję, że kiedyś je przeczyta.
Rozdział 2: Sygnały z Nieznanego
Czas na „Aurorze” płynął inaczej. Dni zlewały się w tygodnie, tygodnie w miesiące. Załoga żyła w rytmie badań, ćwiczeń i rozmów. Największym wyzwaniem była samotność — świadomość, że są jedynymi ludźmi w promieniu wielu lat świetlnych.
Pewnego dnia Mei, analizując dane z teleskopu, zauważyła coś dziwnego. Z planety Proxima b dochodziły regularne impulsy radiowe. Początkowo myśleli, że to zakłócenia, ale sygnały powtarzały się w równych odstępach, tworząc matematyczny wzór.
Lena zebrała załogę w centrum dowodzenia. Słuchali sygnałów, które przypominały bicie serca — rytmiczne, niepokojące. Tom próbował je rozszyfrować, porównując z ziemskimi językami i kodami. W pewnym momencie Lena poczuła, że ten wzór jest jej dziwnie znajomy, jakby słyszała go w dzieciństwie.
Decyzja zapadła: lądują na Proximie b. Czekała ich nieznana przyszłość.
Rozdział 3: Ruiny
Lądowanie było trudne. Atmosfera planety była gęsta, a powierzchnię pokrywały czerwone skały i fioletowe porosty. Gdy wyszli na zewnątrz, poczuli się jak pierwsi odkrywcy na nowym świecie. Powietrze było rzadkie, ale zdatne do oddychania.
Wkrótce natrafili na ruiny. Budowle z ciemnego kamienia miały geometryczne kształty, zupełnie obce ziemskiej architekturze. Wśród gruzów Lena dostrzegła metalową skrzynkę. Otworzyła ją ostrożnie. W środku leżał list, napisany po polsku, jej własnym charakterem pisma.
Drżącymi rękami przeczytała słowa:
„Leno, jeśli to czytasz, znaczy, że historia znów zatoczyła koło. Uważaj na to, co odkryjesz. Przeszłość i przyszłość są tu bliżej siebie, niż myślisz.”
Załoga patrzyła na nią w milczeniu. Rajiv próbował żartować, że to pewnie żart z przeszłości, ale Lena wiedziała, że to coś więcej. Zaczęła podejrzewać, że na tej planecie wydarzyło się coś, co wykracza poza ich rozumienie czasu.
Rozdział 4: Echa Przeszłości
Badania ruin przynosiły coraz więcej pytań. Mei znalazła fragmenty sprzętu, który wyglądał na ziemski, choć styl i technologia były nieco inne. Tom odkrył na ścianach wyryte symbole przypominające alfabet łaciński, ale z błędami, jakby ktoś próbował go odtworzyć z pamięci.
Rajiv natrafił na dziennik pokładowy, którego okładka nosiła nazwisko Nowak. Dane w środku były niepokojąco znajome — opisywały misję bardzo podobną do ich własnej, lecz sprzed wielu lat. Lena poczuła, jakby czytała własne wspomnienia, których nie miała prawa pamiętać.
W nocy zaczęły ją nawiedzać sny. Widziała siebie samą, prowadzącą podobną załogę, podejmującą te same decyzje, popełniającą te same błędy. Czuła, że czas na Proximie b jest pętlą, w której utknęły kolejne ekspedycje, powtarzając swój los.
Załoga zaczęła się bać. Sara próbowała wszystkich uspokoić, ale nawet ona czuła, że coś jest nie tak.
Rozdział 5: Decyzja
Gdy Lena zebrała wszystkich w centrum dowodzenia, atmosfera była napięta. Przed nimi leżały dowody na to, że już tu byli — może nie oni sami, ale ich alter ego z innych czasów, innych rzeczywistości.
— Możemy wrócić na Ziemię i zostawić tę zagadkę nierozwiązaną — powiedziała Lena. — Albo zostać i spróbować przerwać tę pętlę.
Załoga milczała. Tom pierwszy się odezwał:
— Jeśli odejdziemy, ktoś inny kiedyś tu przyleci i wszystko zacznie się od nowa. Może to my jesteśmy kluczem.
Mei spojrzała na Lenę z nadzieją:
— Może musimy zrobić coś inaczej, podjąć inną decyzję.
Rajiv uśmiechnął się:
— Skoro już tu jesteśmy, spróbujmy. Może tym razem się uda.
Lena poczuła, jak ciężar odpowiedzialności ustępuje miejsca determinacji. Była gotowa stawić czoła nieznanemu, nawet jeśli miała poświęcić wszystko. Przyszłość była tajemnicą, ale tym razem nie zamierzała się poddać.
Rozdział 6: Przełom
Załoga „Aurory” podjęła decyzję, by zostać na Proximie b i spróbować przerwać tajemniczą pętlę czasu. Lena, zainspirowana własnym listem z przeszłości, zaczęła prowadzić dziennik, dokumentując każdy dzień i każdą decyzję, by zostawić ślad dla przyszłych ekspedycji — lub dla siebie samej, jeśli historia znów się powtórzy.
Mei skupiła się na badaniu lokalnej flory i fauny. Odkryła mikroorganizmy, które wykazywały niezwykłe właściwości regeneracyjne. Jej badania sugerowały, że planeta mogła mieć wpływ na percepcję czasu i pamięć ludzi, co tłumaczyło sny i deja vu, które nawiedzały całą załogę.
Rajiv, z pomocą Toma, zaczął rekonstruować starą technologię znalezioną w ruinach. Wspólnie odkryli urządzenie, które mogło być odpowiedzialne za zakrzywienie czasu na planecie. Ich eksperymenty były ryzykowne, ale z każdym dniem zbliżali się do zrozumienia mechanizmu działania pętli.
Sara, obserwując zmiany w psychice i zdrowiu załogi, prowadziła badania nad wpływem planety na ludzi. Zauważyła, że wszyscy zaczynają przejawiać cechy swoich „poprzednich wersji”, jakby wspomnienia z innych cykli przenikały do ich świadomości. Postanowiła stworzyć terapię, która pomogłaby im zachować tożsamość i nie zatracić się w pętli.
Rozdział 7: Konflikty i wybory
Z czasem w załodze zaczęły narastać napięcia. Tom, zafascynowany możliwością podróży w czasie, chciał wykorzystać technologię do powrotu na Ziemię i ostrzeżenia ludzkości przed pułapką Proximy. Mei obawiała się, że ingerencja w czas może przynieść nieprzewidywalne skutki.
Lena musiała podjąć decyzję: czy próbować przerwać pętlę, ryzykując, że historia się powtórzy, czy może zaakceptować swoje miejsce w cyklu i zostawić ostrzeżenie dla kolejnych ekspedycji. Rajiv, który coraz bardziej utożsamiał się z rolą „naprawiacza”, wierzył, że mogą naprawić zarówno maszynę, jak i własne losy.
Sara, widząc pogłębiające się rozdarcie w grupie, zorganizowała spotkanie, podczas którego każdy mógł wyrazić swoje obawy i nadzieje. Dzięki temu załoga zrozumiała, że tylko współpracując, mają szansę dokonać przełomu.
Rozdział 8: Próba przerwania pętli
Po wielu tygodniach badań i przygotowań załoga postanowiła aktywować urządzenie w ruinach, wierząc, że to klucz do przerwania cyklu. Lena zapisała ostatni list do Zosi, przekazując jej nadzieję, że kiedyś przeczyta te słowa — bez względu na to, w jakim czasie czy świecie się znajdzie.
W momencie uruchomienia maszyny cała rzeczywistość wokół nich zaczęła się rozmywać. Załoga doświadczyła wizji swoich alternatywnych losów: widzieli siebie powracających na Ziemię, ginących na planecie, a nawet żyjących wśród nowych pokoleń kolonistów. Każda z tych wizji była równie prawdziwa i możliwa.
W końcu czas się zatrzymał. Lena poczuła, że może wybrać — albo wrócić do początku cyklu, albo pójść naprzód, nie wiedząc, co ją czeka.
Rozdział 9: Nowy początek
Załoga obudziła się na planecie, ale wszystko było inne. Ruiny zniknęły, a wokół nich rosły młode drzewa i kwiaty, których wcześniej nie widzieli. Komputer pokładowy „Aurory” zarejestrował upływ zaledwie kilku godzin od lądowania, jakby cała ich wcześniejsza historia była tylko snem.
Jednak Lena znalazła w kabinie swój dziennik — pełen notatek, których nie pamiętała, że napisała. Mei odkryła próbki roślin, które wcześniej nie istniały. Rajiv i Tom odnaleźli schematy maszyny, którą dopiero mieli zbudować. Sara, przeglądając zapisy medyczne, zauważyła, że wszyscy mają ślady po przeżyciach, które nie mogły się jeszcze wydarzyć.
Załoga zrozumiała, że przerwali pętlę, ale ich doświadczenia pozostały z nimi. Byli inni — bogatsi o wiedzę i wspomnienia z wielu możliwych żyć.
Epilog
Lena napisała ostatni list do Zosi:
„Moja droga, nie wiem, czy kiedykolwiek przeczytasz te słowa, ale wiem, że każda decyzja, nawet ta najtrudniejsza, ma znaczenie. Przeszłość i przyszłość splatają się tu, na Proximie, ale to my wybieramy, kim jesteśmy. Wierzę, że od teraz nasza historia będzie już tylko nasza.”
Załoga „Aurory” rozpoczęła nowy rozdział na Proximie b — wolni od pętli, gotowi na budowę nowego świata, w którym przeszłość nie musi się powtarzać.
Dodaj komentarz